Yaşadım. Hissettim, geldim, gittim, gördüm, anladım, sezdim, varoldum, yok oldum, korktum, yüreklendim, heyecanlandım,  bilerek gittim,  sustum...

Çıldırdım, sakinleştim, algımın durduğu saniyelerde kendimi yeniden buldum. Haklı olduğumu bildiğim anlarda bile içsel yolculuğuma kendimi bırakarak sustum.

Nedenlerden arınıp sonuç olma hikayesi gibi, varoluş kurgusundan sıyrılıp kendin olma gayreti gibi..

Yaşayan kayıp nefeslerimiz gibi, ben gibi, hayat gibi , Irmak gibi durağan lakin istikrarlı.

Hiç senin olamadığın kadar biz gibi..

Çok sert ve keskin bir tuz tepsisi gibi.

Kanatları bezgin bir ruh hali gibi, uçup gitmek, dönmemek, dönememek,

Yarı uykulu yarı uyanık gibi,

Ben hep sonradan kırıldım, sonradan farkettim, sonradan aydınlandım, herşeyi kanıksadığım anlarda bile sustum ama hiç hiç hiç ve hatta asla vazgeçmedim,

Ben Vazgeçmedim.

Geç fark edişlerimin dayanılmaz hafifliğiyle çöken omuzlarımı dikleştirip yine devam ettim, sancısız süreçlere özendim, evin en küçük sevilen şımarık kız çocuğu olmayı kıskandım, sevilmeye imrendim, benden yeni bir ben yarattım.

Dürüstlükle aşılan yolları aradım durdum, hayal kırıklıkları ters akıntıyla beni ele geçirmeye çalışsa da, doğruyu da doğruluğu da gerçeği de bulacağıma inandım evet hiç vazgeçedim tek isteğim vazgeçmemeye devam etmek..

17.11.2016

Sevim Gözaydın